تجربیات دردنامه ای: (1) روزهای بی کسی

پیامبر اکرم، مولی علی و صدیقه ی شهیده را به هم می رسانَد.

تابلو: حسن روح الاَمین

 

در این روزهای بی قراری و این لحظات بغض آمیزم، این سطر ها را می نویسم. با دلی که روی دستم مانده. از خودم مانده و از دیگران رانده! با کینه و نفرت از گذشته ام، می نویسم. در حالی می نویسم که آرمان هایم به درک، کارم به جایی رسیده که هر روز دارم ساعت ها ساعت ها فقط دنبالِ داشتن شرایط یک زندگی ساده می گردم که در این اجتماع بتوانم، فقط یک ((زندگی حداقلی)) هم که شده داشته باشم. در نزد وِجدان خودم: تنم، روانم و جانم و همه ی انسان های خوب و ساده ی پیرامونم از من بستانکار اند و حق هم دارند و من هیچ کاری برایشان نکردم! من یک نادان بودم.

من یک احمق خوش بین بودم.

من در گذشته ام ((ریشه)) و ((اصالت)) دارم. امروزم را در گرو آن می دانم ولی برای جریان دوباره اش، از آن بیزار و متنفرم! امروز، دشمن گذشته ام هستم. دشمن خونی! دشمنی که دندان روی دندان می سایم.

دل نوشت (7): اگر خواهر داشتم ...

 

یا رادَّ ما قد فاتَ

 

اگر خواهر داشتم ...

کاری می کردم، بداند که برادر دارد.

به او می گفتم که: لازم نیست برای به دست آوردن رضایت و دل کسی شخصیت خودت را دگرگون بکنی.

بی قید و شرط دوستش می داشتم.

 

اگر خواهر داشتم ...

نمی گذاشتم کسی با دروغ گویی ((به نام دین، غیرت و عرف))، بخواهد رابطه ی گرم من با او را سرد بکند.

به او می گفتم که هر جور که باشی، همیشه مانند کوه پشتت و کنارت هستم، تو تنها با نگهداری از بزرگواری خودت، زندگی و زیسته هایت را تجربه بکن. نترس و پیش برو.

نمی گذاشتم افسردگی بر او چیره بشود.

 

اگر خواهر داشتم ...

به او می گفتم که: لازم نیست برای این که به تو بگویند دختر به درد بخوری هستی، هفت قلم آرایش بکنی، به کلاس های هنری و غیر هنری ای که لذت نمی بری، بری و جماعت هر غلطی کردند، تو هم بکنی، بلکه تو ذاتاً به درد بخوری و علاقه و وقارت از هر چیزی مهم تر است.

گاه نوشت (1): دغدغه ی پرداختن به درد ها

بسم الله الرحمن الرحیم

 

من با نوشته هایم و حساب های کاربری ام در اینترنت، قصد باز کردن دکان برای خودم ندارم. اوایل مثل همه ی انسان ها از شهرت و معروفیت خوشم می آمد. اما هر چه رو به جلو می روم، نگاه جدی تر و دلسوزانه تری به مسائل و مشکلات پیدا می کنم. افزایش این نگاه را هم مدیون مطالعه ی قرآن و روایات، بهره گیری از عقل و نجوا های فطرتم هستم که همه شان از نعمت های خدادادی هستند.

من آدمی هستم که تا مطلبی به جان و دلم ننشیند، آن را به عنوان اعتقاد نمی پذیرم. اعتقاداتی که الآن دارم، جزء ذات من شده اند، مثل قلب من شده اند. لذا هر چیزی که بر خلاف آن ها باشد، آزرده ام می کند. هر کار بدی که در زندگی ام انجام داده ام، اذیتم می کند. انگار که آن لحظات سعی کرده ام که قلبم را از بدنم بیرون بکشم. آن هم قلبی که به سلامت و سلامت دهی اش ایمان داشته ام و دارم.