دانشگاه نوشت (2): ماهی که بر خشک اوفتد، قیمت بداند آب را

بسم الله الرحمن الرحیم

 

در طول دوران مدرسه، همه ی کار های رسمی و اداری ام را به جز درس خواندن، پدر و مادرم برایم انجام می دادند. مثلاً اگر خودم تنهایی می خواستم به پزشک مراجعه کنم، واقعاً نمی دانستم که روندش چگونه است. هنوز هم درباره ی بعضی از مراحلش لنگ می زنم!

پس از آغاز کردن دانشگاه و پیش رفتن تدریجی اش، منِ تک فرزند دردانه ی آفتاب مهتاب ندیده ی خانواده، که جزء شخصیتم شده بود که همه باید در خدمت من باشند، همه چیز باید درست و خوب پیش برود و همیشه شخصیتم باید تکریم بشود، حالا تنها تر، در یک شهر بزرگ تر و پر جمعیت تر که هر چقدر هم دوستش داشتم اما در آن غریب بودم، در یک محیط دانشگاهی خشک، سرد و بی در پیکر و بزرگ قرار گرفته بودم که دیگر از ((الف)) تا ((ی)) زندگی ام را باید خودم پیش می بردم.

دانشگاه نوشت (1): خراب کردن زندگی مردم با لبخند!

بسم الله الرحمن الرحیم

 

من از آن دسته آدم هایی هستم که ترجیح داده ام که به جای خشونت، حرف هایم را روی کاغذ بنویسم. اصلاً من مال کاغذ ام. پس از نوشتن پایان نامه، تصحیح دیوان شعر پدربزرگم، نوشتن کتاب تبارنامه ی شخصی ام و معرفی مختصر برخی از متخصصان غیر حوزوی علوم اسلامی-شیعی، در پنج ماه، به خودم گفتم که حالا دیگر وقت استراحت است و تا مدت طولانی ای دیگر نمی نویسم. اما وقتی نمی نویسم انگار چیزی در زندگی ام کم است. حداقل برای این روز ها. گفتم دیگر هر روز نمی نویسم اما گهگاهی می نویسم. اگر به مو هم برسد ولی نمی گذارم پاره شود.

امروز خسته ام. خسته از ویران شدن قصر آرزو هایم روی سرم. خسته از این رنج ممتد. چند روز است که فکرم مشغول موضوع ازدواج است. از وقتی که در دوره ی دبیرستان، عاشق اسلام شده بودم و متوجه شده بودم که اسلام در صورت مهیا بودن شرایط، تأکید دارد که هر چه ازدواج به تأخیر نیفتد بهتر است، از نوزده سالگی دلم می خواست به عنوان یک انجام وظیفه زود تر ازدواج بکنم. از یازده سالگی هم بالغ شده بودم. خیلی زودتر از بلوغ بسیاری از هم سن و سالانم. در دوره های راهنمایی و دبیرستان، واقعاً سطح فکر من خیلی پخته تر از هم دوره هایم بود. نه این که این مسائل، برتری باشد. نه، خب بالأخره یکی زود بالغ می شود، یکی دیر، یکی هم به موقع.

کتاب معرفی مختصر برخی از متخصصان غیر حوزوی علوم اسلامی-شیعی

بسم الله الرحمن الرحیم

 

 

من به عنوان کسی که خودم را نسبت به جامعه ام مسئول می دانم و همه ی افراد جامعه ام و جامعه ی انسانی، برایم ارزشمند هستند، این را حقشان می دانم که اگر جایی من متوجه یک اشتباه فرهنگی شدم و با بضاعت و سرمایه ی خودم توانستم اندکی هم که شده اقدام به اصلاح آن فرهنگ اشتباه کنم، باید از دیدبان خودم افراد جامعه را درباره ی آن اشتباهاتشان از خواب غفلت بیدار کنم، همان طور که اگر کسی روزی کجی مرا دید، باید کریمانه و شرافتمندانه ارشادم کند.

یکی از اشتباهات فکری جامعه ی ما این است که احساس می کنند که برداشت های دینی متخصصانه فقط از کسی می تواند گرفته شود که حتماً حوزوی باشند، در صورتی که من با نوشتن و گردآوری این کتاب، مثال نقضی در برابر این قاعده ی بی اصالت، برپا کرده ام. در این نوشتار، این تحلیلِ همراه با نمونه را به جامعه گوشزد می کنم که اگر روزی سخنانی دینی از یک اندیشمند غیر حوزوی شنیدند و خواندند، این احتمال را بدهند که با این که این اندیشمند، حوزوی نیست اما می توان سخن و نوشته اش را به سنجش کشید و در صورت صلاحیت، اعتبار دینی برایش قائل شد.

در این اثر، در آغاز، پیشگفتاری مختصر و تحلیل مدارانه نسبت به اشتباهات فرهنگی جامعه در ارتباطشان با روحانیت شیعه، ارائه شده است. سپس به معرفی کوتاهی از اندیشمندان غیر حوزوی علوم اسلامی-شیعی در دانش های گوناگون پرداخته شده است که دایره ی دید اسلام مدارانه ی جامعه به شاخه های گوناگون علمی، گسترده تر گردد. از جمله ویژگی های مهمی که اندیشمندان مذکور در آن ها مشترک اند، شهرت، اعتبار اجتماعی و معاصر بودن است.