به نام یار
سخت ترین کار جهان است ...
هنگامی که تنها باشی، ولی خودت را اجتماعی نشان می دهی.
هنگامی که در یک جامعه ی بی رحم، رحیم باشی.
هنگامی که کسی نمی خواهد همدم لحظاتت باشد.
سخت ترین کار جهان است ...
وقتی که برای خشنودی عزیزانت، از خشنودی خودت می گذری.
وقتی که شایستگی و توانایی انجام یک کار یا داشتن یک وضعیت را داری، ولی تنها باید ((تماشاگرش)) باشی.
وقتی که تکلیفت، بلاتکلیفی است.
بسم الله
الرحمن
الرحیم
چند ماهی است که پنداری، خواب از چشمانم ربوده است ...
همیشه تلاش کردم که با خودم، خدا، دیگران و طبیعت، راست بگویم و راستی پیشه کنم، برای همین به عنوان پاداشی از سوی خدا، هر گناهی که کرده ام، پشت بندش، زودِ زود، چوبش را خورده ام. چوبی بد! از شما چه پنهان، چوب ها و کیفر هایم را دوست دارم. چون آدمم کردند. خاکسارم کردند. دست کم خودم این گونه احساس می کنم.
من به خودم و خدایم بد کردم. بار ها، این را در گوشش نجوا کردم. او هم در عوض، چشمم را باز تر کرد. دلم را مهربان تر کرد. شد قمار! خواستم خوب باشم؛ خدا بدی هایم را خرید! همه شان را خرید. بیچاره ام کرد! خانه خرابم کرد ... شدم آدمی که تازه ارزش گوهر را می فهمد. نمی دانم چه رازی است، هنگامی که توبه می کنم، قلبم روشن تر می شود؛ احساس می کنم که اصلاً دور و برم را بهتر و بهتر می بینم. نفس کشیدنم با کیفیت تر می شود. بوی انسان را بهتر می فهمم. درست همچون بغض و اشک امروزم، زیر این باران.
چند ماهی است که پنداری، خواب از چشمانم ربوده است ...
